(Uniwersytet Warmińsko-Mazurski)

Miejsca i wyobraźnia. Kosmografia Kazimierza Brakonieckiego

 Poezja i eseistyka Kazimierza Brakonieckiego (rocznik 1952) eksponuje szczególne związki z „ziemią”. Kluczową i programową kategorią, stosowaną przez niego, jest geopoetyka, a następnie kosmografia. Idea ta jest bliska temu, co w swoim pisarstwie rozwija od dziesiątków lat Keneth White. Akt twórczy i mierzenie się ze sobą odbywa się u Brakonieckiego w geograficznie i kulturowo rozpoznawalnej przestrzeni. Wysiłek artystyczno-językowy koncentruje się na zaszczepieniu swoich doświadczeń określonemu miejscu, jak i odwrotnie, wydzielony i skonkretyzowany fragment przestrzeni (budowla, ulica, droga, miasto, region, kraj) „przekazuje” swoją wiedzę autorowi. Odgrywa on wobec miejsca rolę medium. Poeta za pomocą wyobraźni, a także pamięci, erudycji, emocji, fantazji, odkrywa – a jednocześnie kreuje – metafizykę miejsca. Jest to zaskakujące, ale ponowoczesny regionalizm świadomie uprawiany przez Brakonieckiego łączy się z postawą kosmopolityczną. Zobaczyć siebie i swoje człowieczeństwo, odnajdywać indywidualną tożsamość w ogromie zróżnicowanego, tak czy inaczej zregionalizowanego świata, to jeden z celów permanentnie ponawianych przez poetę wielokierunkowych relacji między miejscami, gdzie przebywa(ł), a jego wyobraźnią.